افراد
یا نمیدانند
یا آنچه شنیدند( یا خوانده‌اند ) قبول دارند و به آن اعتقاد دارند
یا به آنچه شنیدند فکر کرده و آنرا درک کرده‌اند
یا به مرحله شهود رسیده و کل مکانیزم را در مقابل چشم دارند.
اکثر مردم از گروه دوم هستند. در مقوله سلامت, سیاست و سایر علوم مردم چیزهایی شنیده و در سخنان خود آنرا تکرار میکنند.
حالا از گروه بالاتر, مثلا پزشکان را با عوام مقایسه کنیم, پزشک آنچه خوانده فکر و درک کرده, از این رو طبیب میتواند و اجازه دارد نسخه بدهد و ما را معالجه کند.
گروه مشاهده کنندگان نادر هستند و طبابت ایشان بدون ظن و گمان است.
این امر در همه علوم از ریاضیات و فیزیک تا پزشکی و علوم دینی مصداق دارد.
اگر طی مراحل علمی را در جهت طول بدانیم, این وجه از دانستن علم, بعد دوم برای دانش است.
در هر مرحله دانش از کلاس ابتدایی تا دوره های عالی, ممکن است از حد مشاهده یا سطحی نگری و به حافظه سپردن ساده تغییر داشته باشیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر