پل صراط

پل صراط مانند یال کوه است. در طول زندگی ما باید روی این یال حرکت کنیم. آنطرف پل صراط بهشت است . اگر بگذریم به بهشت میرسیم.
اگر افراط و تفریط کنیم از روی یال کوه به سمتی منحرف میشویم.  اغلب این انحرافات با توبه ( بازگشت ) قابل تحمل است. اما درد افتادن و زمان از دست رفته برای ما میماند.
در بعضی پرتگاه ها امکان بازگشت نیست. راه به بالا ندارد. آنجا جهنم است.
هر دو سوی یال کوه جهنم است و مراتب دارد. پرتگاه غیرقابل بازگشت , عمق جهنم است که تا ابد در آن خواهیم بود . مراتب دیگر , درد و سرما یا گرما و تاریکی و هزار تعلم دارد. جسمی است که الان در آن هستیم . روحی است که درد آنرا در روح خود حس میکنیم. و البته بعد مرگ نیز ادامه دار خواهد بود .
این که هر لحظه نسبت به لحظه بعد پایین‌تر است بحثی است جداگانه.
این که وقت قیامت کلیه با قیامت جزئیه ممکن است هم زمان باشد, به نوعی که تفاوت زمانی برای شخص در نظر نیاید. این نیز امری است جداگانه.
این که خیرات و رشد معنوی در بین زمان دو قیامت ممکن است و برای گروهی اتفاق می‌افتد و برای این رشد هشیاری لازم است که طی مراتب را شاهد باشد, در غیر اینصورت چون مرگ و تولد, رفتن از عالمی و رسیدن به عالم دیگر باشد نیز امری است جداگانه.
آنچه برای خلق مهم است این است که توجه داشته باشند" هم اینک روی پل صراط هستند و روی پل ماندن, رعایت شریعت است و شریعت فرمان خدا باشد که اختیار خود به اختیار حق گذاشتن اصل است و این بتدریج رخ دهد و در ذل هدایت مربی ممکن گردد "
مربی آن باشد که هر لحظه بر احوال مربا واقف باشد, بلکه موانع را مرتفع سازد و دست در دست مربا داشته باشد. و این جز از خدا بر نیاید یا کسی که خدا امر به این مهم کرده باشد. چون خضر که دست موسی بگرفت.
در دین رسول‌الله این مهم به علی مرتضی محول شد و بعد از ایشان فرزندان گهر بارشان تا امروز .
پس به ایشان فقط از راه خداوند توان رسید که " اهدنا اصراط المستقیم " بدین جهت است. تا خداوند خود راه به صراط مستقیم که امام است نشان دهد. این مراحل نیز امری است جداگانه.
والسلام علی عباده الشاکرین.