میدانیم که اجرام آسمانی باعث انحنای فضا میشوند.
در نتیجه انوری که از فواصل بسیار دور به محیط این اجرام آسمانی میرسند, مسیر خود را تغییر داده و چون این اجرام مانند یک عدسی عمل میکنند, نور موازی که از بینهایت آمده باشد در یک نقطه کانونی جمع میگردد.
یافتن فاصله کانونی اجرام آسمانی آملی ممکن است.
اگر دوربینی در این نقطه قرار دهیم, میتوانیم از بزرگترین تلسکوپ ممکن در جهان برخوردار شویم.
نقطه کانونی این عدسی های آسمانی نیز مانند عدسی های ساخت بشر ممکن است اعوجاج هایی داشته باشد که با محاسبه در دریافت کننده, قابل اصلاح است.
اگر تورهای اضافه که از مرکز و فضای اطراف خورشید به ناظر زمینی میرسد را حذف کنیم ( به کمک فیلتر با شکل مناسب ) نورهایی که از یک شعاع متحدالمرکز خورشید به ما میرسد, نقش یک عدسی بزرگ آسمانی را خواهد داشت. این کار رادان سایر اجرام بزرگ آسمانی نیز میتوان انجام داد.
اندازه سطح گردآوری این عدسی های مجازی خیلی بیشتر از سطح کره زمین است . بنابراین با این عدسی ها خیلی عمیقتر و دورتر را نیتوان در آسمان مشاهده کرد .
با استفاده از خصلت این عدسی ها در فواصل بسیار دور ( مثلا نگاه به اطراف ستاره سهیل که خیلی بزرگتر از خورشید است ) علاوه بر نگاه به فواصل بسیار دور و داشتن عدسی خیلی بزرگتر, چون فاصله تا ستاره سهیل نیز زیاد است , آنچه از این عدسی به ما میرسد, باید سالها پیش اتفاق افتاده باشد. یا سالها پیش عدسی ستاره دور دست آن نور را دریافت کرده باشد.
در واقع میتوان یک دید سه بعدی از جهان و سرعت حرکت اجرام دور دست داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر