مردم روستاهایی را در نظر بگیریم که در فصل کار (بهار و تابستان و پاییز ) برای جنگ و نبرد از روستا خارج میشوند. این عده در طول سال از چه ارتزاق میکنند و هزینه زندگی خانواده را از کدام منبع تامین میکنند؟
طبیعتا از غنائم جنگی. در واقع فعالیت ایشان نوعی راه زنی و دزدی است. هر از چندی به هر جا که خطر کمتر داشته باشد میروند و با دزدی مال و منال کسب میکنند.
در این بین در محیطی که برای نسل جدید شغل به میزان کافی وجود ندارد, جوانان جویای کار (بخصوص جهت کسب درآمد زیاد و کم زحمت ) از هر کجا به این گروه خواهند پیوست.
تا چندی پیش این رفتار در مقابل نیروهای خارجی توجیه دینی جهاد داشت و در اوایل غربیها پشتیبانی مالی و تسلیحاتی نیز از آن میکردند. اما کم کم شیرازه کار از دست ایشان خارج شد. با قتل قدرتمندان محلی مثل "شیر دره پنجشیر " نیروهایی مردمی که توان ایستادگی مقابل دزدان طالبان را داشته باشند نیز از جامعه گرفته شد.
در نتیجه دزدان جای فعالیت را باز دیدند و مشغول جولان در ولایات مختلف افغانستان هستند.
این طالبان دزد رهبر ندارند که بتوان با ایشان مذاکره کرد. دزد هایی از هر روستا و محله‌ای هستند که هر جا توان داشته باشند اقدام به فعالیت میکنند. چون سود فعالیتهای گروهی زیاد است , در این بین اگر کسی از ایشان بگوید فلان ولایت با هم جمع شویم, این امر را گروه اجابت میکند و هر کس بتواند به محل تجمع خواهد رفت. در این قبیل موارد علاوه بر سود , سلاح ارتش نیز به دست ایشان خواهد افتاد و جوانان بی سلاح هم مسلح میشوند.
راه مبارزه با دزدان اینچنین به گونه دیگر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر