در هر ولایتی چیزی برای نگهداری وجود دارد . از بزرگان ادب مانند باستانی پاریزی یا آثار باستانی و فسیل و غیره . اکثر شهرهای ما موزه ندارند و خیلی خوشحال میشوند که آثار شهر و روستایشان از بین نرود . از این رو آنرا به موزه های دور و نزدیک هدیه میکنند ( یا میفروشند )
اگر در همه شهرهای ما موزه وجود میداشت ، میتوانستیم این آثار را در همان محل ها نگاهداری نمائیم و عرضه تبلیغات آنهااز طریق شبکه های مجازی ممکن میشد . دست خط فلان نویسنده قدیمی یا زیرور آلات و یا حتی پارچه های بافته شده هر سرزمین ویژگی های خاصی دارد که میتوان آنرا شناخت و در جایگاه خود حفاظت نمود.
علاوه بر اینکه این امر باعث جذب توریست در همه ولایت ها میگردد، یک غرور ملی برای هر فرد در هر شهری ایجاد میشود که خود را نتیجه و وابسته به علم وهنر سرزمینش بداند .
کار سختی نیست ، یک همیت ملی میخواهد که امید است به زودی انجام گیرد .
طبیعتا سیستم حفاظتی امنیتی و محیط مناسب برای نگهداری آثار باید در مجموعه دیده شود . برای مثال این موزه ها به مراکز امنیتی مثل پلیس چسبیده باشند .( در صورت وجود آثار گران بها )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر