مشکل اینجا است که پروتون بار مثبت دارد و برای اینکه این بار مثبت را به هسته اتم دیگری برسانیم انرژی زیادی لازم است اعمال این میزان انرژی به هر پروتون مشکل است . از سوی دیگر پروتون بسیار کوچک است و هدف گیری هسته یک اتم دیگر با آن بسی مشکل تر .
می توان از الکترونها استفاده نمود. زمانی که پروتون ها را به حرکت در آوردیم . ( چه با شتاب دهنده و چه با پمپ هوا برای انتقال گاز هیدروژن به سوی هدف - مثلا آب )
با شلیک الکترون های پر انرژی به هسته هیدروژن ها ، تعدادی از این هسته ها تبدیل به نوترون می گردند .
این نوترون ها با سرعت برآیند اولیه و برخورد الکترون ( جرم الکترون بیش از 1000 بار کمتر از پروتون است اما سرعت زیادی دارد ) به سمت هدف که هسته یک اتم دیگر است حرکت می کند . اگر تعداد کافی نوترون به هسته هدف برخورد کند ، آن را از حالت پایدار خارج کرده و فروپاشی هسته ای رخ می دهد . این کار مثلا در اتم اکسیژن آب باعث شکست اکسیژن به عناصر دیگر می شود و انرژی آزاد می کند .
چنانچه این نوترون ها به هسته هیدروژن برخورد کند ، ایزوتوپ های ناپایدار هیدروژن ( با یک - دو - سه نوترون ) تولید می شود که این ایزوتوپ ها مستعد تبدیل شدن به هلیوم هستند . بدین ترتیب همجوشی اتفاق می افتد و انرژی آزاد می گردد.
در دسترس بودن و ارزانی تکنولوژی مورد استفاده از مزایای این طرح است . نظر به اینکه نوترون ها در عبور از میان دیوارهای روبرو تغییر جهت نمی دهند ، بنابراین بیشترین اثر بخشی آنها در مسیر روبرو را شاهد خواهیم بود . می توان این کار را در یک لوله طویل انجام داد . بنابراین به دلیل حرکت هسته آب در جریان داخل لوله - احتمال برخورد نوترون ها را با هسته های آب ( هم اکسیژن - هم هیدروژن ) افزایش می دهیم .
فروپاشی ها نیز باعث گرم شدن اب می گردد. بدین ترتیب آب که در یک مسیر بسته حرکت می کند با کسب انرژی تبخیر شده و گاز حاصله را می توان به توربین های برق معمولی هدایت نمود .
با این روش می توان سایر سیالات و حتی جامدات را نیز مورد حمله نوترونی قرار داد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر