هر دو گروه اعتقاد داشتن که حق با آنها است و طرف مقابل اشتباه میکند .
کاری انجام شد و عکس العملی داشت . طرف اول مقصر است یا طرف دوم ؟ آیا اگر طرف اول میدانست این کار خطر مرگ دارد , این کار طرف اول نوعی اقدام به خودکشی نیست ؟
در اینجا به این اصل میپردازیم که مطلق دانستن چیزی در ذهن , نیاز به نقطه اتکای قوی دارد . خدا - اصالت انسان و ....اما این مطلق دانستن ، دلیل نمیشود که از حدود مشخصی خارج شد . طبیعی است که قانون این حدود را باید مشخص کند و اگر قانون ضعف داشت ، اتفاقات از این دست رخ خواهد داد. قانون باید خود را با مشخصات فطری انسانها منطبق کند .
اعتقادات نیز جزو خطوط قرمز انسانها است و توهین به آنها مانند گرفتن جان انسان صحیح نسیت .
افراد دانا علاقه مند هستند که همه مردم دانا شوند ولی این کار را با مهرورزی انجام میدهند . نه با خشونت ، دو طرف اشتباه یکسانی داشتند.
گر چه هر دو طرف با یک منطق فعالیت کرده‌اند و چه بسا طرف دوم ( قاتل ) این منطق را از طرف اول گرفته باشد . آیا فرهنگ غربی با ایده درست دانستن خود و حذف سایر تفکرات پیش میرود ؟ آیا این تفکر بازمانده روش استعماری غرب نیست ؟
اگر هر دو اشتباه کردند , درست آن چیست؟
تحمل و احترام به نظر دیگران . اگر طرف اول این احترام به نظر دیگران را میگذاشتند , این اتفاقات نمی افتاد .
کاش هرکسی در هر کاری به دیگران و اثری که آن کار برای دیگران ایجاد میکند بیندیشند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر