در مقوله قبلی به یک معضل اجتماعی اشاره شد . در اینجا به مورد اخلاقی میپردازیم .
در سلوک خوراک نفس را کم کردن و نفس را عادت به کم دادن برای اینکه هوای نفس سرکشی نکند و کم کم سالک بتواند عنان نفس را به چنگ گرفته و از مرحله بنده نفس بودن به مرحله آزاد شدن از قید هوا و هوس نفس برسد معمول است . و این فرآیند به ابزار همه جهان هستی و توسط خداوند برای سالک پیش خواهد آمد .
هر کجا نفس سرکشی نماید . لجام سفت تر و ضربات سخت تر خواهد شد و هر چقدر نفس آرامتر و پذیرای دستورات رحمانی گردد ، شرایط سلوک سهل تر می گردد . این سفر تا آنجا میرود که نفس به مرحله مطمئنه می رسد . یعنی از این نفس خطا بروز نمی کند . معصوم میشود . تا آنجا خطر فراون است . از قبل و تا بسیار بعد از این مرحله رشد برای نفس وجود دارد و نفوس بر اساس استعداد ذاتی خود تا آنجا که خداوند میداند رشد خواهند کرد .
در خصوص لذایذ زندگی نیز معمول است از امساک و ریاضیات شرعیه و در مراحلی سالک بر خود سختی را از راحتی بیشتر دوست دارد . ( نمونه آن سخن جابربن عبدالله انصاری با امام چهارم و پنج شیعیان )
برای عده ای که هم تراز "جابر ین عبدالله انصاری در بستر موت " باشند ، نان خشک بهتر از چلوکباب است .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر