راضی بودن و لذت بردن از زندگی با داشتن مواهب مادی متفاوت است. بسیاری از خلق به تصور این که لازمه این لذت , داشتن مال و منال است, در تمام طول عمر به دنبال کسب مال و منال و شهرت و ریاست بر خلق و از این دست امور میشوند . که البته اکثرا هم به آن نمی رسند.
اما رضایت داشتن از زندگی ربطی به داشتنها ندارد. اساتید اخلاق میگویند که رضایت امری قلبی است. افراد در درون راضی هستند . اگر کسی راضی باشد ، با هر چه داشته باشد راضی است.
اگر دنبال رضایت هستیم ابتدا باید سراغ رضایت قلبی برویم . گر چه ساده نیست ، اما میتوان به آن رسید. سپس با هر چه داشته باشیم شاد هستیم .
گر چه در هر زمان تفاوت نان خالی و غذای لذیذ مشهود است ، اما آن لذت و آزامش آسایش که آرزوی خلق است فقط از طریق بدست آوردن لذت درونی است . این یعنی تا یک حداقلی از مواهب دنیوی لازم است . بعد از آن برای راضی بودن و لذت بردن باید به تربیت درون پرداخت و به مرحله رضایت رسید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر