هر چه زمان به پیش میرود زبانهای بومی منطقه ایران تغییر میکند. همانطور که امروز شاهد هستیم, بعضی زبانها عقب‌نشینی کرده و در محدوده کوچکی مورد استفاده هستند.
گر چه لازم است همه مردم یک کشور با زبان مشترک ارتباط برقرار نمایند و این زبان مشترک جزو مشترکات یک کشور است, اما حفاظت از سابقه تاریخی, فرهنگ و مکتوبات زبانها و لهجه‌ها نیز لازم است.
وجود دانشگاه زبانهای کشور, ضمن حفاظت و نشر دانش و تجارب ایرانیان, باعث حفظ ثبات و تشخیص متکلمین زبانهای بومی در سخن گفتن صحیح به زبان یا لهجه اصلی خود خواهد بود.
علاوه بر زبان در این دانشگاه, صنایع دستی و بومی , تاریخ اقوام و جزئیات دیگر هر قوم و قبیله‌ای از مردم این سرزمین قابل گردآوری و تدریس میباشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر