دو روش برای تدوین قانون وجود دارد . یکی این که اصالت را به فرد داده و جامعه را بر اساس حفظ اصالت آزادیهای فردی محدود کنیم . مانند آنچه در فرانسه شاهد هستیم . هر کس آزاد است به هر کس دیگری توهین کند و از این قبیل .
روش دوم ، اصالت را به جامعه میدهد و آزادیهای فردی را بر اساس حفظ اجتماع محدود میکند . این روش به نظر متمداننه تر است .
بزرگترین جامعه ، جامعه جهانی است . بر اساس ملاحظات جهانی ، نباید طبیعت را آلوده کرد و در حفظ گونه های حیاتی باید جدیت کرد . اجازه عبور و مرور مردم و کالاهای کشورهای همسایه به یکدیگر و غیره .
مرحله بعدی مردم یک کشور هستند که برای نگهداری خود ، نیاز به یک سری قوانین دارند . این قوانین ضمن تعیین حدود نیازهای قانونی کشور ، قانون جوامع کوچکتر را نیز برای کاهش هزینه قانون گذاری فراهم می آورد . البته در مرحله قانون گذاری جوامع کوچکتر امکان تغییر قانون به این جوامع باید داده شود . این جوامع کوچکتر میتواند شهرها و روستاها باشد . یک مثال بارز برای این قانون میتواند برقراری نماز جمعه باشد که اگر قانون کشوری شد ، توسط روستاها ( و شهرهای ) غیر مسلم میتواند اجرا نگردد . در شهرها و روستاهای مسیحی و زرتشتی و غیره ، مردم حق دارند مطابق روش خود زندگی کنند . این مناسبات که افراد جامعه با یکدیگر در تعامل خواهند بود ، امری قراردادی است که میتواند تابع اداب و رسوم مردم قرار گیرد .
این یعنی احترام به آداب و رسوم همه اقلیتها ، البته به میزانی که مانع دیگران نشود . یعنی این اقلیتها در شهرها و روستاهای دیگر باید آداب آن ولایت را اجرا نموده و احترام بگذارند .
کوچکترین جامعه نیز خانواده است . این جامعه نیز باید قوانین خاص خود را داشته باشد . ضمن این که قانون میتواند راهنمایی هایی را ارائه نماید ، این طرفین هستند که مطابق قرارداد ازدواج با یکدیگر تشکیل اجتماع را خواهند داد . حدود اختیارات طرفین را قانون میتواند مشخص نماید . ( حق هر طرف نامحدود نیست )
در انتها ، نوبت آزادیهای فردی میرسد . میتوان خود فرد را نیز یک اجتماع یک نفره در نظر گرفت . این جامعه یک نفره نیز باید به حیات ادامه دهد ( حق خود کشی ندارد ) و سایر مواردی که قانون میتواند آنها را مشخص نماید . ( معمولا محدوده ممنوعه را مشخص میکنند ، مانند این که مزاحم دیگران نباید شد و غیره )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر