خانواده های تک فرزند و آپارتمان نشین را در نظر بگیرید که به هر دلیل والدین نمیتوانند بچه ها را در خیابان برده و شاهد مراسم چهارشنبه سوری باشند . برای این کودکان چه میشود کرد ؟
از بین رفتن بازیهای گروهی و بازی بچه ها در کوچه ( به هر دلیل درست و غلط ) باعث میشود که این بچه ها در کوچه منزل خود نیز غریبه باشند . غریبه با همسایگان و همسالان مشابه خود.
باید برای این اپیدمی اجتماعی فکری کرد . چیزی مثل سازمان بسیج و زنهای مسنی که در مساجد کمکهای مردمی را جمع کرده و به جبهه ها ارسال میکردند. باید افراد مسن در خیابانها جمع شده و کودکان را با یکدیگر آشنا کرده و تیم های بازی درست کنند تا بچه ها با هم و جامعه آشنا شوند و اجتماع را درک کنند.
والدین باید بتوانند به این سیستم اعتماد کرده و فرزندان خود را به ایشان بسپارند. آموزش و بازی و سایر مهارتهای اجتماعی توسط این گونه " ان جی او " ها باید به فرزندان آینده آموزش داده شود .
شناسایی نیازهای خانوارها از ابعاد تنهایی ، نیاز به خدمات مالی و غیره میتواند در محلات شناسایی شود و در همان محله برطرف گردد. برای مواردی که فراتر از توان محله باشد میتوان مراتب را به واحدهای بالاتر اعلام کرد ( مثلا سازمان بهزیستی ، کمیته امداد و غیره ) تا با روشهای دیگر نیاز نیازمندان بر طرف گردد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر