در منیت من میگویند که

در منیت من میگویند که
اراده , خواست
اندیشیدن
من است. به دنبال این هستم که ناچیز که مرا ویژه میکند چیست ؟
من در ادامه سیکل حیوانیت,  حیوانی هستم , کمی پیشرفته تر.
حیوانات هم اراده و خواست دارند. آنها هم اندیشه دارند. در ادامه شجره تکامل, من کمی بیشتر .
تازه بعد از آن باید به تفاوت خودم با دیگر انسانها بپردازم!
عالم جالب است. اما دانستن این امر ممکن است. باید بیندیشم
میل و کشش به سوی حق
دو سر دارد. سر حق اول و محکم است
تنها ویژگی انسان و تفاوتش با حیوان شاید در خدا جویی باشد. بقیه صفات در حیوانات هم هست و در انسان کمی قویتر.
ویژگی خدا جویی تنها عاملی است که در حیوانات نیست.
اما حالا تفاوت من با بقیه انسانها, در تجارب پرورشی است. در تفاوت ژنتیکی ناشی از والدین و تغییرات طبیعی ژنها نسبت به والدین ( جهش‌یافتن ژنها ) اما دستور
پندار نیک, گفتار نیک, کردار نیک
به ما میگوید یک تفاوت پنداری, گفتاری, کرداری در بین بشر هست که من را من میکند.
اول پندار , اندیشه من
...
درک و عقل
درک به بودن و چگونه بودن خود, حیوان این درک را ندارد. به چگونگی خود عالم نیست.
....
فلهمهافجورها و تقواها!
من جایگاهی است که خداوند بعضی کارها را روی آن انجام میدهد. این من را ( انسان ) از حیوانات مجزا میکند.
من جایگاه الهام هستم. کاسه‌ای هستم که در آن الهام هم داخل میشود.  ( فاعل خدا است )
گناه آدم و شیطان یکی بود. خواستن
خداوند دستور داده بود. آنها خلاف خواست حق, چیز دیگر خواستند.  این گناه یکسان هر دو بود.
جنس من از مواد مادی نیست, والا با مرگ و خاک شدن جسم, دیگر منی نمیماند.
عجب منی ! تا همین جا: فتبارک الله احسن الخالقین.