فضای بین سیاره ها در منظومه شمسی سرشار از هیدروژن خروجی خورشید است . جا دارد از این حجم زیاد هیدروژن استفاده شود. نه تنها میتوان با جذب این گاز سرعت سفینه ها را اضافه نمود، بلکه با خروج پر سرعت این گازها نیز میتوان سرعت سفاین فضایی را اضافه نمود.
در واقع گر چه چگالی این گاز قابل مقایسه با گازهای سطح زمین نیست ف اما میتوان سفینه را بصورت کرمی که درون این گاز سفر میکند در نظر گرفت . اگر بتوان سرعت سفینه را به قدر کافی بالا برد ، حتی میتوان بصورت یک بستر بر این گازها اتکا نمود و مانند هواپیما بر گازهای اطراف تکیه و کرده و با استفاده از آنها مانور داد.
هم اکنون موتورهای یونی بر مبنای گاز گزنون ساخته میشوند . با توجه به محدود بودن این سوخت در سفینه ( در لحظه شروع پرواز) ، نمیتوان سفینه ای ساخت که بتواند برای مدت زمانهای زیاد بدون محدودیت سوخت اولیه به سفر ادامه دهد. چنانچه بتوان سوخت را در طی سفر فراهم کرد ، بخصوص این که بتوان از سوخت انرژی هم گرفت میتوان سفرهای طولانی مدت با هزینه نسبتا کمتر را پی ریزی نمود.
در فضای خارج از منظومه شمسی نیز گر چه غلظت گاز هیدروژن کمتر میشود ، اما این گاز وجود دارد و سیستم جذب گاز میتواند به کار خود ادامه داده و از آن فضا نیز سوخت جذب نماید .
این گونه سفینه ها میتوانند برای سفر بین منظومه ها گاز هیدروژن لازم را با خود ببرند و هر گاه با کمبود گاز مواجه شدند مسیر را به سمت یک منظومه خورشیدی کج کرده و با دریافت سوخت کافی به مسیر خود ادامه دهند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر