بصورت نسبی در جهان ما خیلی ثروتمندتر از بقیه نیستیم, اما شاید در مدارج اخلاق و انسانیت و دینداری , با بقیه مردم دنیا تفاوت داشته باشیم.
مردم رانده شده از میانمار نیاز به کمک دارند , وضعیت آنها از برده ها بدتر است.
امیدی به بازگشت ندارند و آنجا که هستند هم پذیرفته نشده‌اند. بنگلادش خودش مشکلات زیادی دارد و آواره های کشور همسایه را پذیرش نخواهد کرد.
کاری که ما با مردم افغانستان و عراق انجام دادیم.
پذیرش ملیونها از ایشان در بافت مهاجر پذیر ایران نه تنها مشکلی ایجاد نکرد , بلکه باعث رشد اقتصادی گردید. آنها کارهایی را انجام دادند که ایرانی ها نمیکردند.
در واقع زنجیره کار در ایران را در جهت پیشرفت کشور تکمیل کردند.
مهاجران روهینگیا نیز نقش مشابه خواهند داشت . آنها میتوانند در بافت جمعیتی ما جذب شوند و برای کشور مفید باشند.
هر چه زودتر باید آنها را نجات داد.
مردم سایر کشورها چنین حسی ندارند و دولتها نیز علاقه‌ای به نان خور بیشتر ندارند. آنها نیازی به صدقه ندارند. اگر اجازه فعالیت داشته باشند میتوانند از عهده خود بر آیند. کمکهای خارجی نیز برای درمانده های آنها هر کجا باشند میرسد. ایشان نیز میتوانند مانند سایر اقوامی که از خارج به ایران در بافت فرهنگی ما قرار گیرند و ضمن رشد فرهنگی مجموعه ، مانند همه اقوام دیگر در بافت کشور زندگی نمایند.
ما میتوانیم به جهانیان انسانیت را درس دهیم و افتخار دیگری برای ایران در هزاره ها ایجاد کنیم. این رویداد ماندگار خواهد شد و ایران و ایرانی مورد احترام در جهان قرار خواهند گرفت.
ما میتوانیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر