نوشته یکی از دوستان به فکرم انداخت تو این دنیا حسرت بعضی چیزها را میشه خورد یا نخورد, اما اون عالم چی ؟
حسرت همه کارهای خوبی که میشد انجام بشه, اما انجام ندادم. حسرت همه تنبلی ها, حسرت همه زیاده روی ها, حسرت ....
چکار کنم که اون دنیا حسرت نخورم؟
اول مشغول ساختن خود است . جوری که هواها فرصت نکند خود را مطرح کنند. بعد خدمت و دوست داشتن خلق خدا و انجام دستورات بزرگان دین و ....
آخر یا شاید اول هم , ... , اعتماد است به خداوند و سپردن خود به او. هر کار کنم یا نکنم این را در نظر داشته باشم که نتیجه کار را او میداند و او رقم میزند. چه بسا نمازها که نمازگزار را لعنت کند و چه بسا گناهکار که دم مرگ توبه عنایت کنند. هر کس میل سوی او دارد, هر یک به طریقی. این او است که میپذیرد یا رد میکند. ( البته آن کس که از پدر مهربان تر است , کسی را رد نکند ), پس چاره‌ای نیست جز اعتماد به او و تلاش کردن, هر چه در توان داریم. که وصالش به کوشش ندهند...
همه ما فقیر هستیم در درگاه او, پناه به او.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر