در حکومت تیول داری , بخشهایی از اقتصاد کشور به افرادی واگذار میگردد و آنها آن بخشها را اداره کرده و از منافع آن برخوردار شده و نیاز بالادستی که شامل اداره مجموعه, کسب درآمد و غیره میگردد.
در مقام قیاس , اداره یک جامعه کوچکتر مثل کارخانه را در نظر میگیریم. وقتی مدیر کارخانه توان و درک بخشها را نداد , بر اساس معرفی دیگران یا تصور خود کسی را مامور اداره بخش خاصی میکند . آن شخص بر اساس فرهنگ تیول داری آن بخش را اداره کرده و همواره سطح آن بخش کارخانه در یک حد که توان ادراکی و سلیقه‌ای آن شخص است میماند .
مقایسه کنید توصیه قرآن که امور را به مشاوره حواله کرده و جمع کارشناسی تصمیم میگیرد .
جمع کارشناسی باید همگی در یک سطح باشند و به اتفاق آرا تصمیم بگیرند.
امروزه به دلایل وجود ساختار قبلی ( و البته فرهنگ تاریخی ) و وجود ذینفع های متفاوت و به بهانه‌هایی که در نهایت منافع گروه کوچکی را تامین میکند, این گروههای کارشناسی شکل نمی گیرد و یا تصمیمات آن اجرا نمی گردد.
جا دارد که در طول زمان امور کشور داری مورد بازنگری قرار گیرد و این امر فارغ از منافع ذینفعان باشد .
طراحی سیستمی که فشار ذینفعان در آن موثر نباشد و سیستم بر اساس وضعیت بهینه ممکن پیش برود خیلی مهم است . این کار گر چه سخت , اما امکان‌پذیر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر