شاید یک روزی سوبسید سوخت و اختصاصا گازوئیل برای رفاه راننده‌ها و یا ارزانتر تمام شدن هزینه حمل و نقل به راه افتاده باشد.
اما امروز راننده‌ها از بدهکاری و مشکل گردش نقدینگی شکایت دارند.
اغلب راننده‌ها, خود مالک کامیون و یا اتوبوس هستند. آنها با قرض و وام و فروش خودرو قبلی , پیش پرداخت وسیله نقلیه جدید را متقبل شده‌اند.
حالا علاوه بر اقساط خودرو و هزینه لوازم مصرفی ماشین سنگین, هزینه زندگی خود و راننده کمکی, شاگرد و غیره را نیز متقبل میشوند.
زمانی که حجم بار و مسافر کاهش پیدا کند, این راننده‌ها با مشکل نقدینگی مواجه شده و به ناچار برخی از ضعیفترین آنها ناچار میشود وسیله کسب و کار خود را به فروش برساند.
این در حالی است که در ایام عادی نیز باید به شدت کار کند و با کمترین استراحت راهی جاده شود تا بتواند اقساط رابه موقع بپردازد.
اگر هزینه گازوئیل به هزینه‌های کاری این افراد اضافه شود, آنها با مشکل مواجه خواهند شد و چاره‌ای ندارند جز این که بهای خدمات خود را اضافه کنند.
اما اگر این افزایش قیمت قبلا اتفاق میافت, و جلوی افزایش قیمت حمل بار و مسافر گرفته میشد یا با شیب کمتر از معمول رشد میکرد, راننده‌ها به ناچار نقدینگی کمتری را در اختیار داشتند تا لوازم مصرفی در درجه اول و در درجه بعدی , خودرو گران را خریداری نمایند.
در نتیجه سود فروشنده‌های این اقلام کاهش میافت.انروز آنها تا آنجا که امکان داشته باشد, قیمتها را بالا میبرند و مبنایی برای توقف ندارند به جز حد تحمل خریدار. و با ارزان کردن سوخت مصرفی , حد تحمل خریدار به نفع وارد کنندگان لوازم مصرفی جابجا میگردد.
در نهایت پرداخت سوبسید گازوئیل ,پولی است که از صندوق دولت به جیب وارد کنندگان لوازم مصرفی ماشین‌آلات سنگین منتقل میگردد .
گر چه در ابتدا حذف این سوبسید یک افزایش هزینه حمل و نقل اتفاق خواهد افتاد. آمار نهایت سود این کار باعث واقعی شدن هزینه‌های حمل و نقل و ماشین‌آلات خواهد شد و بار هزینه سوبسید گازوئیل از دوش دولت برداشته خواهد شد.پرداخت این سوبسید هیچ سودی برای اقتصاد ندارد و باعث مصرف بی رویه این کالا میگردد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر