فرض کنید یک آسمانخراش روی یک پهلو خوابیده باشد . در این صورت سکنه در یک مجموعه متصل چند طبقه زندگی خواهند کرد .
حمل و نقل این افراد با استفاده از آسانسور مقدور خواهد بود . و دو سری آسانسور پر سرعت و کم سرعت ( مشابه آنچه در آسمانخراشها موجود است ) کار حمل و نقل مردم را انجام میدهند . با این تفاوت که چون آسانسور خوابیده است . کابین این آسانسورها مانند واگن یک قطار بوده و به راحتی و با هزینه کمتر و ایمنی بیشتر حرکت خواهد کرد .
کل ساختمان ارزانتر تمام خواهد شد . مسائل بلند مرتبه سازی به شدت کاهش یافته و دردسر انبساطی یک ساختمان طویل اضافه خواهد شد . این یعنی استفاده از ضربه گیرها با مدلی متفاوت ( قابل حرکت – ریلی- روی چرخ – و غیره ) استفاده خواهد شد .
این یعنی جمعیت یک شهرک در یک ساختمان کار و زندگی خواهند کرد . شهر هائی را تصور کنید که از کنار هم بودن چند آسمانخراش خوابیده ساخته شده باشد . حمل و نقل بین شهری نیز توسط واگنهای مشابهی قابل انجام است و این یعنی :
داشتن وسیله نقلیه شخصی از زندگی مردم حذف خواهد شد . وسایل نقلیه تفریحی میتواند با سیستم برقی و اجاره ای به مردمی که علاقه مند هستند سرویس بدهد .
این ساختمان میتواند روی شیب دره ها – کوه ها و یا حتی در بخش پرتگاهی کوه ها ساخته شود . این محلها معمولا هیچ استفاده دیگری ندارند و کمترین ضرر را به محیط زیست میزنند . این یعنی زمینهای کشاورزی و طبیعت حیات وحش کمتر آسیب خواهد دید .
سیستم جمع آوری و تصفیه فاضلاب ( و دوباره استفاده کردن آن ) همچنین جمع آوری و بازیافت زباله تا حدود زیادی محیط زیست را کمتر آلوده خواهد کرد . در واقع این روش زندگی ضمن این که کمترین آسیب را به محیط زیست وارد میکند ، میتواند تا حدود زیادی جمعیت بزرگی را در مکانهائی که کمتر تا کنون استفاده شده است اسکان دهد .
این شهرها همچنین توان تحمل طوفانها و سیلهای بزرگتری را داشته و با توجه به تغییرات اقلیمی میتوانند انسانها را در محیط ایمن تری اسکان دهند .
شاید شهرهای این چنینی در آینده بتوانند مشکلات زیست محیطی را به شدت کاهش دهند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر