سیستم رادار بر اساس کارکرد سونار کار میکند . امروزه هواپیماهای نظامی مجهز به سیستمهای " ضد رادار " شده اند . از جذب تا پراکنده کننده امواج ارسالی ، روشهائی هستند که از آنها استفاده میشود . علاوه بر این ، روشهای الکترونیکی گمراه کننده رادار نیز زیاد است و کارکرد آنها حتی در سازه های دریایی و زمینی باعث انحراف موشکهای ارسالی خواهد شد .
اما یک سیستم قدیمی تشخیص هواپیما وجود دارد . رویت چشمی ، در واقع بدون ارسال هیچ سیگنالی ، با بهم خوردن رنگهای زمینه ، میتوان تشخیص داد که در اینجا چیزی وجود دارد .از سیستم مشابهی با محاسبه کامپیوتری برای یافتن سیارات منظومه های دیگر استفاده میشود .
تشخیص چشم انسان بسیار محدود است و در این خصوص شاید کرکس یکی از بهترین چشمها را داشته باشد . اما چشمهای تیزبین کرکس نیز بسیاری اتفاقات و رویدادها را تشخیص نمیدهد . علت آن مشکل پردازش حجم بالای اطلاعات است .
امروزه با تصویر برداری سریع اجزای منظره روبرو و تغییر در آن که با کمک کامپیوتر قابل اجرا است میتوان به راحتی اجرام کوچک را نیز در اسمان مشخص نمود .
حتی بر اساس این که چیز دیدنی باید متحرک باشد و حدود سرعت آن ، میتوان از محاسبه پرندگان در آسمان نیز چشم پوشید .
با این سیستم میتوان در محدوده غیر قابل تشخیص برای چشم انسان نیز آسمان را رصد کرد .
حتی در دل شبها هم فرکانس ثابتی از فضای بین ستاره ای به زمین میرسد . هر پرنده ای یکنواختی این نور را به هم میزند و مسیر بهم خوردن و میزان بهم خوردن نور معرف اندازه و مسیر حرکت هواپیما است .
با این سیستم خود رادار نیز تا حدود زیادی غیر قابل تشخیص خواهد گشت .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر