برنامه های فضایی در حال جهت گیری به سوی کره ماه میباشند . یکی از مشکلات نشستن و برخواستن از سطح ماه ، عدم وجود جو میباشد . یعنی برای اینکه بتوان روی ماه نشست ، باید با سیستم پس سوز ماهواره را روی ماه فرود آورد و برخواستن نیز به همین ترتیب.
طبیعتا اگر بخواهیم رفت و آمد به ماه داشته باشیم باید یک پایگاه در آنجا داشته باشیم ، یعنی میتوانیم با توجه به عوارض موجود ماه این پایگاه را در مکانی که از منظر عوارش بتوان یک فرودگاه در آنجا داشت قرار داد.
بطور منطقی برای فرستادن چیزی به کره ماه ، آنرا باید در یکی از مدارهای ماه قرار داد و با کاهش سرعت ، ارتفاع این سفینه را کم کرد. در خصوص فرستادن یک جسم صلب روی کره ماه ، دو گونه نیرو داریم . یکی نیروی دورانی سفینه ای است که ابتدا در مدار ماه قرار گرفته و دیگری نیروی ناشی از جاذبه ماه که هنگام سقوط آزاد سفینه به روی ماه بصورت انرژی جنبشی در می آید .
در خصوص کاهش سرعت دورانی سفینه بحثی نیست . نیاز به پس سوزی داریم که از مبدا با سفینه همراه شده باشد . ( پرتاب اجسام صلب نیز باعث کاهش وزن میگردد که در اینجا به آن نمی پردازیم ) جاذبه ماه خیلی کمتر از زمین است(کمتر از 2 متر بر مجذور ثانیه ) میتوان با سرعت سقوط آزاد یک جسم را از مسافت مثلا یک کیلومتری محاسبه کرد . سرعت آن 80 متر بر ثانیه یا 290 کیلومتر بر ساعت میشود . خیلی زیاد نیست . اگر این سقوط روی یک سطح شیب دار روی دهد ، سرعت افتادن را میتوان به سرعت حرکت افقی تبدیل کرد تا توسط سیستم ترمز و چرخها بتوان آنرا جذب نمود . ( ترمز مغناطیسی – جذب انرژی و تولید گرما و ... ) از سوی دیگر برای اینکه یک جسم را به ارتفاع یک کیلومتری ماه برسانیم ، نیازی نیست همه انرژی سفینه مداری را بگیریم . میتوان با یک کابل چند کیلومتری ، سفینه ای که باید بنشیند را آویزان کرده و به سطح ماه نزدیک کنیم . این طناب ، میتواند هنگام پرتاب سفینه ها از سطح ماه ، آنها را در ارتفاع مناسب بگیرد و به ارتفاع مناسب برساند .
تا اینجا نیازمند یک ایستگاه مداری هستیم و یک ایستگاه فرود زمینی . آن ایستگاه مداری نیز لزوما نیازی ندارد بصورت کاملا کروی دور ماه بگردد . میتواند بصورت بیضوی دور ماه گردش کرده و در یک نقطه خیلی به ماه نزدیک گردد .
بخشی از سرعت خطی ( در جهت حرکت سفینه بدور ماه ) توسط موشکهای کاهش سرعت کم میگردد و بخش دیگری نیز میتوان روی سطح ماه با ترمز گرفته شود .
در واقع وقتی چرخهای سفینه ماه نشین با سطح ماه برخورد پیدا کنند ، دو سرعت افقی و عمودی را میتوانند کاهش دهند .
با توجه به کمی جاذبه ماه ، اگر برخورد ضربه ای باشد ، دوباره سفینه ماه نشین به سمت فضا خواهد رفت و بعد از چند برخورد توقف خواهد کرد . این یعنی ممکن است خارج از مسیر فرودگاه و باند فرود به ماه برخورد کند و آسیب و هزینه ایجاد نماید . شیب سطح فرود باید به نحوی باشد که بتواند جسم و چرخهای سفینه را پذیرا بوده و به بهترین حالت ممکنه با شیب مناسب ، حرکت و مسیر سفینه فرود را به سمت باند هدایت کند .
برای برخواستن نیز با کسب انرژی خورشیدی در باتری ها میتوان با سیتم چرخ و موتور ، سرعت کافی به سفینه ای داد که روی سطح شیب دار در جهت حرکت سفینه مدار گرد ، آنرا به سوی آسمان پرتاب نماید ، استفاده از جاذبه زمین و سایر پارامترهای متفرقه نیز کمک کننده است . ضمن اینکه مجموعه باید مجهز به سیستم فرود اضطراری باشد که در صورت ایجاد مشکل در هر بخش مجموعه بتواند سفینه را در نقطه مناسب ماه با ایمنی فرود آورد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر