همانجا که درآمدهای ملی باید بنشیند . باید به دست مردم برسد تا طبق قانون بخشی را سرمایه گذاری نموده و بخش دیگری را مصرف کنند. اما به واسطه اینکه سیستم مالی فعلی کشورها مشکل بنیادی دارد . دولتها به نیابت مردم کشور پول مردم را هزینه کرده و یا بر حسب شرایط سرمایه گذاری میکنند.
اینکار میتواند انتخاب بهتر اولویتها را به خاطر بیاورد . اما از آنجا که دولتها ( منظور کل حاکمیت است ، نه فقط بخش اجرایی حاکمیت ) تمایل به افزایش هزینه دارند . ( از جیب مردم رفاه و لوکس گرایی بخش دولتی ) بنابراین کم کم از سهم سرمایه گذاری کاسته شده و به هزینه های جاری اضافه میشود.
از سوی دیگر مالک سرمایه گذاری های دولتها مردم هستند . این به معنای آن است که در واقع کسی صاحب آن دارایی ها نیست . بنابراین نگهداری ها و تحویل گرفتن پروژه ها بهینه نخواهد بود . این است عاقبت انتخاب افرادی برای فکر کردن برای عموم .
بهترین گزینه ها خود مردم هستند . اکثریت جامعه تصمیم های درست میگیرند . بنابراین بهترین سرمایه گذاری ها را انجام خواهند داد . کافی است منابع حاصل از ثروت ملی ( نفت و غیره ) را به همراه میزان افزایش نقدینگی سالانه و موارد مشابه را به مساوات بین مردم تقسیم نمائیم .
خود ایشان بهترین سرمایه گذاری را در مناطق محروم و غیر محروم انجام خواهند داد .
هزینه های دولت باید از منبع مالیات که امروزه بصورت مکانیزه نیز میتوان آن را انجام داد قابل دستیابی است .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر