مرزها خطوط قراردادی هستند برای اداره یک سرزمین . منطقه جغرافیایی که فعلا اسرائیل در آن مدعی اداره سرزمینی میباشد ، بارها بین دولتهای زیادی جابجا گردیده است .
آنچه امروز این اداره کننده سرزمینی انجام میدهد ، مدیریت مطلوبی برای ساکنان و همسایگان این سرزمین نیست . رفتار گذشته ایشان شامل قتل عام زنان و بچه ها در روستاها و شهرهای اشغالی هنوز از خاطره ها زدوده نشده و افراد بازمانده هنوز زنده هستند . ادامه رفتار قتل و ارعاب ، نه فقط با افراد خارج از مرزهای قراردادی ، بلکه با مردم داخلی که روزی اکثریت بودند و حالا اقلیت گردیده اند ، رفتار انسانی نیست .
اگر اسرائیل مدعی اداره مناسب این سرزمین است باید بتواند رفتار انسانی با همه مردم داخلی ( رفتار یکسان و بدور از نژاد پرستی ) و خارجی ( با هر تعریفی که دارند ) داشته باشد .
در واقع مشکل اسرائیل برای این که توسط سایرین کشور شناخته شود ، رفتار خود اداره کنندگان سرزمینی با مردم است . اگر این رفتار اصلاح گردد و در حداقل میزان قابل قبول ( آنچه حقوق بشر سازمان ملل متحد میگویند ) انجام دهد . میتوان آنرا یک کشور دانست .
و این جدای از پایتخت ادعا شده است . سرزمینی که هریهودی، مسیحی و مسلمانی ، حتی آنها که متولد نشده اند نیز در آنجا حقی دارند و طلب این امر ، حق طبیعی همه آنها است . حالا اگر این سرزمین را به هر بهانه ای به تصرف یکی از مذاهب درآید ، بعید نیست که سایرین حتی خیلی زود برای تصرف این سرزمین حرکت نمایند .
هنوز شاهد حرکت مسیحیان واقعی برای آزادی اورشلیم نبودیم ، زیرا آنجا محل مناقشه است . اما خارج شدن از وضعیت تقسیم عادلانه این شهر باعث حرکت مسیحیان جهان نیز خواهد شد .
این امر نه فقط در سرزمین اشغالی ، بلکه در همه عالم مسیحیت نیز بالقوه توان مشتعل شدن خواهد داشت .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر