یک معامله برای دو طرف باید شرایط یکسانی داشته باشد. نمیشود یک طرف اول کار فعالیت مهمی انجام دهد و در مقابل انتظار بازگشت بلند مدت داشته باشد.
معقول است که طرف مقابل از معامله خارج شود. آنچه میخواست اول کار گرفته و دلیل منطقی برای ماندن در قرارداد ندارد.
برجام نیز اینچنین بود. ما درون هسته آب سنگین اراک بتن ریختیم و سانتریفیوژها را فرستادیم انبار , آنچه به تدریج باید انجام میدادیم در همین وضعیت ماندن بود . ( حجم کمتری از کارهای شروع کار )
اما طرف مقابل در ابتدا کار کوچکی باید انجام میداد. قفل روی پول ما را باز میکرد ( واقعا این کار چقدر برای آنها هزینه داشت !) و آنها ادا میکردند این کار بزرگی بود برای ایران ! ( دریافت طلب میتواند مهم باشد , اما نشانه شریک تجاری بد است )
آنچه غربیها در طول زمان باید میدادند بیشتر بود! تحمل یک قدرت منطقه‌ای در طول زمان . برای کوتاه مدت میشد تحمل کرد , اما نه برای بلند مدت.
از ابتدا این یک قرارداد با عدم بالانس تعهدات دو طرف بود. معلوم بود که نمیتواند ادامه دار باشد.
در قراردادهایی که در آینده باید ببندیم , کمی هوشمندانه تر باید به تعهدات دو طرف نگاه کنیم.
طرف اروپایی و آمریکایی دارای تجارب بیشتر قراردادهایی از این دست بودند و احتمالا از روز اول میدانستند که نهایت کار چه خواهد شد . ما از این تجارب محروم بودیم. ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر