هر کمپانی , فعالیت اقتصادی میکند طبیعی است که درآمد ایجاد کند . این درآمد باید پایدار و ادامه دار باشد .
ویژگی کمپانی هند شرقی این بود که انگلیسها صاحب سلاح بودند , قانون وضع میکردند و خودشان به قانون پاسخگو نبودند .
هیچ انگلیسی در دادگاه های خارجی محکوم نمیشد و حتی مورد قضاوت قرار نمیگرفت .
این نوع شرکتها وضعیت اقتصادی منطقه مورد فعالیت خود را به نوعی تدارک میدیدند که بیشترین سود ممکنه را کسب کنند . مردم نیازمند اجناس آنها باشند و همچنین مردم اقلام تولیدی خود را به آنها بفروشند .
طبیعی است که این شرکتها بسیار سود آور بودند . اما برای فضائی که روی آن کار میکردند بسیار مخرب و مانع رشد و حتی در مواقعی که اشتباه میکردند ، باعث نابودی مردم ( از گرسنگی یا ...) میشدند .
بعد از انقلابات چین و هند ، این کمپانی تغییر شکل داد و موارد پر هزینه و بحث برانگیز خود را کم و به موارد سود آور خود افزود .
با کمپانی هند شرقی انگلیس کار نداریم . ته مانده های آن هنوز بصورت " بی پی " و شرکتهای مستقر در لندن که جابجائی کلیه اقلام تجاری جهانی را در کنترل دارند هنوز هستند و همچنین مشاهده میکنیم که بسیاری از کشورهای مستعمره ، هنوز بیشترین حجم تبادل تجاری ایشان با بریتانیا است .
اما اگر کشوری در درون خود یک همچین کمپانی ایجاد کند مصداق ضرب المثل " یکی بر سر شاخه بن میبرید " است .
این شرکت سودآور است ، اما باعث نابودی منابع و امکانات داخلی میشود و در نهایت جلوی رشد کشور را خواهد گرفت . همانقدر که این شرکتها لازم و برای کشورها بسیار سود آور هستند ، اما حوزه فعالیت آنها باید خارج از کشور باشد . امروزه قوانین بین المللی جلوی اقدامات مخرب این کشورها را میگیرند . اما این شرکتها با پشتوانه دولتی توان خواهند داشت تا در سایر کشورها فعالیت نموده و پای شرکتهای خودی را به سایر کشورها باز کنند . ( همانطور که کمپانی هند شرقی انجام داد )
این شرکتها توان انجام فعالیتهائی را دارند که هیچ بنگاه اقتصادی ندارد . باید با ایجاد ، هدایت و کنترل این شرکتها از مزایای آنها بهره مند شد و از مضار آن اجتناب کرد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر