داستان معروفی است در مثنوی معنوی ، علاقه مندان به آنجا رجوع فرمایند. اما درسی از این داستان مستفاد میگردد ، مبنی بر این که خداوند به گریه افراد بی گناه و مظلوم بسیار توجه میکند و برای رفع غم و غصه اینگونه افراد یکباره افراد بسیار بیشتری را مشمول رحمت خود مینماید.
در وقایع اخیر در خصوص بسته شدن حسینیه های سراسر کشور ، شاید همه دراویش از خود پرسیده باشند که آخر گناه ما چه بود ؟ چرا ما که هیچ فعالیت خلاف قانون نداشتیم موستوجب این بلا گردیدیم ؟
گروهی که در سلوک بیشتر راه رفته باشند ، میگویند که از عدم اطاعت امر خداوند است که مردم دچار بلا میگردند . حتما ما نیز فرمان الهی را گوش جان نسپردیم ، اما آنچه این قوم نکرده اند و آنرا گناه میدانند ، آن چیزی است که در قرآن ذکر شده که خداوند میفرماید " إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ"
یعنی نفس و امول یا جان و مال را به خدا فروخته اند. پس آنجا که خداوند فرمان دهد و مومن انجام ندهد گناه مرتکب شده است . از آنجا که در این معامله مومن همه فرمانهای الهی را مد نظر قرار میدهد ،پس خود را در مقابل همه فرامین الهی می بیند و توان خود را ناچیز دانسته و از این جهت همواره خود را گناه کار می بیند .
این امر نکته مثبتی دارد و آن این است که مومنین همواره سعی و تلاش در جهت اطاعت خداوند دارد. و این باعث حرکت و پیشرفت شخص میگردد.
این که بندگان خود را همواره به خداوند بدهکار ببینند خوب است . اما علت وقایع نیست .
آنچه معقول است آن است که خداوند خواسته است تا دل مومنین را بشکند تا همچون کودک حلوا فروش" بیگناه ،رو به درگاه خداوند استمداد بطلبند" . و دریای رحمت الهی به غلیان افتد و به واسطه رفع حوایج مومنین خلقی نیز به فیض و آسایش دنیوی برسند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر