کارخانجات تولید دوده ، هیدروکربن ( گاز یا مواد نفتی ) را بصورت ناقص میسوزانند و بخش هیدروژنی هیدروکربن سوخته شده و بخش کربنی آن بصورت دوده جدا میگردد.البته باید یادآور شد که بخش مهم انرژی هیدروکربن ناشی از سوختن هیدروژن است و میزان انرژی سوختن کربن نسبت به کل درصد کمی را به خود اختصاص میدهد. ( شاید حدود 10 درصد بسته به نوع هیدروکربن این درصد متفاوت است )
این روش سوزاندن هیدروکربن تنها گاز بخار آب تولید میکند که اثر گلخانه ای آن قابل سرفه نظر کردن است .
در دنیای آینده نیاز است که هر چه زودتر میزان کربن ارسالی به جو کاهش یافته و در نهایت متوقف گردد. اما بدیهی است که روند رو به رشد مصرف انرژی فعلی اجازه توقف تولید و مصرف هیدروکربن را در فاصله زمانی کوتاه نمیدهد.
برای استفاده از این موهبت الهی ( انرژی هیدروکربنها ) میتوانیم بخش کربنی را جدا کرده و آنرا نه بصورت گاز ( دی اکسید کربن ) بلکه بصورت کربن دوده یا در شکل پر مصرف گرافیت تبدیل کرده و از آن استفاده نمود و یا به عنوان ضایعات در معادن متروک قرار داد. طبیعی است که شکل جامد کربن را بهتر از انواع گازی شکل میتوان انبار کرده و جابجا نمود.
خوشبختانه تکنولوژی لازم موجود است و در صنعت مربوطه مشغول خدمت رسانی است . با کمک قانونی میتوان به تدریج نیروگاه ها را تبدیل به تولید کننده کربن دوده ای نمود و حتی موتورهای کشتی را با تکنولوژی تولید دوده ساخت و یا جایگزین کرد.
با همه گیر شدن این تکنولوژی حتی انواع خودرویی آنرا نیز میتوان ساخت تا در پمپ بنزین ها ضمن دریافت سوخت ، کربن دوده ای شکل را به پمپ بنزین تحویل داده تا جمع آوری و به محل های مناسب ارسال گردد.
با این تکنولوژی هزینه کربن وگرافیت به عنوان مواد اولیه بسیار پایین آمده و تکنولوژی هایی مانند تولید و مصرف فیبر کربن توسعه خواهند یافت .
این در حالی است که محیط زیست به شدت از جانب کربن تحت فشار است و توسعه این گونه مصرف میتواند بار اضافی کربنی جو را کاهش دهد. گر چه بعضی کشورها اقداماتی برای نجات زمین در نظر دارند ، اما این اقدامات کافی نیست . لازم است هر اقدامی که بتواند چرخه ورود کربن به جو را متوقف یا معکوس نماید انجام گیرد تا ضمن حفظ حیات روی زمین ، جلوی تغییرات اقلیمی و مهاجرت های وابسته به آن گرفته شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر