بازنشستگان ، بلافاصله بعد از بازنشستگی با خلاء زندگی مواجه میشوند . به جز کسانی که از قبل برای خود شغلی را در نظر گرفته اند ، به فاصله کوتاهی ، آنها خانه نشین شده یا بدنبال شغل موقت میگردند.
این افرادی که تجربه زیادی دارند و هنوز توانایی کارکردن دارند ، به تدریج توان جسمی و ذهنی خود را از دست میدهند و منتظر مرگ میمانند. شاید جدا شدن از اجتماع دوستان یکی از سخت ترین رویدادهای عاطفی بازنشستگان باشد.
برای این قشر از اجتماع نیاز به یک مرکزی برای تجمع و ارتباط داریم . این افراد میتوانند با یکدیگر همکاری کرده و فعالیتهای اجتماعی ( و یا اقتصادی ) انجام دهند . طیف توانایی آنها و با یکدیگر تیم شدن در هر محله ای و هر شهر و روستایی متفاوت است . بنابراین باید به خود ایشان اجازه داده شود که در این سن و با تجربه بالای خود ، کاری را به انجام برسانند که از عهده جوانترها بر نمی آید .
بهترین مرکز تمرکز بازنشستگان ، میتواند مساجد باشد . ساعاتی غیر از اوقات عبادت ، مساجد برای نشست و ارتباط خالی است . در این ساعات افراد میتوانند با یکدیگر جمع شده و تیمهایی را تشکیل دهند و کارهایی را پایه ریزی نمایند .
خود خدمات نشست گروه بازنشستگان و تشکیل تیمهای کاری ، یک تیم میطلبد که از خود ایشان قابل اجرا است . تشکیل گروه هایی برای تفریح افراد مسن ، مثل سفرهای شهری و خارج از شهری نیز از دیگر کارهایی است که میتوانند افراد علاقه مند را به خود جلب نمایند.
کم کم که سن ایشان بالا میرود ، از ساعات کاری ایشان میتوان کم نمود ، اما اگر هیچ کاری نکنند ، آنها منتظر مرگ خواهد نشست و این خیلی مذموم است .
حس مفید بودن ، یا کاری کردن ، نه تنها برای ایشان مفید است ، بلکه کارهای ایشان در نهایت در اقتصاد کشور جمع میشود و درصدی از تولید ناخالص داخلی ( هر چقدر که کوچک باشد ) را ایجاد خواهد کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر