رفتار نظامین با فرزندان تفاوتهایی با رفتار سایر مردم دارد . خشونت و اقتدار بیشتری در رفتار نظامیان با فرزندان خود مشاهده میکنیم .
تشویق و تنبیه بیشتری در رفتارهای ورزشی و جسمی این فرزندان مشاهده میشود. آیا این کودکان زمانی که بزرگ میشوند ، آمادگی بیشتری برای شغل نظامی گری ندارند ؟
در گذشته که تاثیر پدر در فرزندان ذکور خیلی بیشتر بود ، نظامی گری به نوعی ارثی میشد.
کودکانی که ورزشهای رزمی ( در هر کشوری متفاوت ولی در نهایت با میزان خشونت بالای نرم اجتماع ) آموزش و تربیت بیشتری یافته اند . در مواجه با سایر کودکان مشکل روابط اجتماعی ایجاد میکنند.
این گروه کودکان با یکدیگر بهتر امکان نشو و نمو دارند.
همینطور فرزندان کسانی که شغل ایشان با نشستن و نوشتن ( دبیران ) ارتباط داشت .
فرزندان سلاطین و فن پیشگان و عالمان دینی نیز به تربیت خاص خود میپرداختند و اصل آموزش از کودکی در میان همه آنها رواج داشته است . معمولا همه ایشان به شغل خانوادگی که امکان آموزش بهتری داشتند میپرداختند و از یک زمانی با توجه به این که این روش اشتغال " عرف " شده بود این امر را قانونی کردند.
این قانون گر چه امروزه غلط نشان میدهد ، اما تفاوت رفتاری فرزندان " دبیران " با " نظامیان " امروز نیز قابل مشاهده است .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر