ایشان جان عالمند, چنان بست است جان تو به جانم ,,, که هر چه اندیشی بدانم.
در لحظه تمام عالم به او متصل و او عالم به همه
مانند قلب و اعضا
ما هم یکی از اعضا هستیم , حال ما را قلب میداند.
اما اگر عضوی درد گیرد , اعضای دیگر بفهمند و عکس‌العمل نشان دهند.
آیا ما نیز چنین هستیم. سعدی فرماید :
بنی آدم اعضای یکدیگر ند که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی بدرد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
اما این درد عضو به دیدن و خبر گرفتن نیست. پا که درد گیرد , دست به مدد خواهد رفت . چشم دنبال عامل درد میگردد و ...
پس آیا ما چنین هستیم که از احوال دیگران با خبر باشیم؟
فرموده بپرهیزید از فراست مومن ... یعنی مومن نگاه کند میبیند آنچه را یک عضو نسبت به عضو دیگر باید بداند . و میکند آنچه یک عضو برای عضو دیگر باید بکند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر