منیت ما

علمای قدیم اعتقاد داشتند که جامدات درجه لطافت کمتری دارند , بعد از جامدات آب است که لطیف تر است,  بعد هوا است و آخر نور و بعد از نور نیز هست !
حال اگر در عالمی که من و شما در آن هستیم , به ترتیب جامدات و آب و هوا را حذف کنیم  و به رفتار خودمان نگاه کنیم چه میبینیم؟
هر یک از ما نوری است تقریبا به قامت انسانی و خورد و خوراک و گفتار , تاثیراتی در این نورانیت پدید می آورد.
پس در غذا که نوع آن بر نور ما تاثیر میگذارد درجاتی از نور و ظلمت هست که به ما اضافه یا کم میشود.
در رفتار ما با یکدیگر نیز چیزی به نورانیت اضافه یا کم میگردد.
پس منیت ما باید فراتر از نور باشد , چیزی است که نور به او منتسب است.
اگر نور را هم برداریم , ما هستیم , اما عیان نیست و برای دیدن و هویدا شدن به نور نیاز است.
پس بی نور ...
از سوی دیگر سفر ما به عالم مادیات امکان افزایش و کاهش نورانیت را در ما پدید می آورد .
همنشینی با پست ترین مراتب وجود امکان رشد و اعتلا برای روح را فراهم میکند.