کودکان به رفتار و گفتار بزرگترها نگاه میکنند . آنچه آنها انجام میدهند برای آنها مطلوب است .
اگر والدین از ماشین خوب همسایه صحبت کنند ، آن مقوله ( ماشین بهتر ) در ذهن کودک مینشیند و هدف کودک میشود. در بزرگسالی آن کودک دنبال ماشین بهتر و بهتر رفته و دنبال آن مطلوبیت که در ذهن او اثر عمیق گذاشته خواهد رفت .
اگر والدین از غذا – گوشت – برنج – میوه و هر چیز دیگری صحبت کنند ، این امر برای کودک همان نقش را خواهد داشت .
در واقع کودک نقش عاشقی را نسبت به آن معشوق ( در مثال اینجا ماشین – غذا – میوه – گوشت و غیره ) خواهد داشت .
این عاشقی در بزرگسالی افراد نمایان است . در افراد مختلف ملاحظه میکنیم که به اموری که شاید برای دیگران آن اهمیت را ندارند ، به نحوی خاص ( عاشقانه ) رفتار میکنند !
بر عکس اگر چیزی را در اختیار کودک بگذاریم ، بگوئیم این کار را بکن – این مال تو است .
در آن صورت کودک نقش معشوقی از خود نشان میدهد . نسبت به آن امر ناز میکند و با اصرار حالت کراهت در او پیدا میشود !
وقتی با اصرار به کودک غذا میدهیم – او را وادار به بازی با چیزی یا کسی میکنیم – کودک از آن امر بیزاری میجوید و نسبت به آن برخورد خصمانه میگیرد . جدای از این که آن امر به سود یا ضرر وجود اوست .
نقش پذیری کودک از رفتار والدین ( و محیط ) نکته مهمی است . لازم است آموزشهای لازم به مربیان ( والدین ) داده شود .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر