در آمارهای کشور دو نوع صادرات داریم نفتی و غیر نفتی . در سالهای بعد از انقلاب برای فاصله گرفتن از وضعیت تک محصولی ، بزرگان کشور همت گماشته و صادرات غیر نفتی را توسعه داده اند . اما نگاهی کنیم به وضعیت تقسیم بندی صادرات از منظری دیگر.
اصولا هیدروکربور اگر نگوئیم تنها صادرات ایران ، حداقل میتوان گفت صادرات قالب کشور است . آنچه نیز غیر از آن است ( مانند گوگرد - کربن دوده - کود اوره و امثال اینها ) نیز توسط پالایشگاه ها و از ضایعات فرآیندهای نفتی حاصل می آید .
نفت خام هنوز بزرگترین درآمد صادراتی کشور است ! رقم بعدی به گاز تعلق دارد . گاز مایع و غیر مایع .
سپس مشتقات نفتی شامل بنزین - قیر و موارد پالایشگاهی و پتروشیمی قرار دارند . طبیعتا این موارد نیز وابسته به نفت و گاز هستند.
بقیه موارد شامل صادرات مس و آلومینیوم و آهن و سنگ معدن آهن و خاک معمولی و همه انواع محصولات کشاورزی دامپروری و فرش و سایر صنایع دستی و غیر دستی جمعا یک میلیارد دلار نمیشود . ( گاهی در بعضی سالها کمی بیشتر یا کمتر )
در بزنگاه های تاریخی و سیاسی ، زمانی که فشارهای خارجی بیشتر از نرمال میگردد. وضعیت امنیتی صادراتی کشورها خود را نشان میدهد .
این وضعیت صادراتی نشان میدهد به هیچوجه امنیت صادرات کشور که وابستگی کامل به مقوله هیدروکربن دارد مناسب نیست . نه فقط یک فشار به این گونه که الان پیش آمده ، بلکه یک تغییر تکنولوژی یا بالا و پایین رفتن قیمت های جهانی هیدروکربن ، میتواند امنیت اقتصادی کشور را بهم بریزد.
از سوی دیگر این آمار نشان میدهد در کشور صنعت نداریم . کشاورزی نداریم . دامپروری نداریم . در واقع بجز هیدروکربن هیچ چیز دیگر نداریم .
حتی بنادر کشور نیز نه برای صادرات ، بلکه برای واردات طراحی و سازمان دهی شده اند !
تا اینجا افرادی که زحمت کشیده و کشور را به اینجا رسانده اند میتوانند خود نمره خود را حساب کنند . والسلام
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر