این ماماها باید در روستاها برای همیشه بمانند . پس بهتر است که سکنه همان روستاها باشند . دو راه کار وجود دارد . یکی آوردن آنها به یک مرکز آموزش و دوم بردن مرکز آموزش به محل آنها .
اگر آنها از روستا خارج شوند ، مشکلات خاصی نمود پیدا خواهد کرد ، اما اگر مرکز آموزشی به روستا برود ، چند نفر را میتوان آموزش داد .
دوره های کوتاه مدت آموزشی باید طراحی گردد . گروه های آموزشی باید به روستاها بروند و در پی قابله ها باشند . این قابله ها همیشه دستیار هم دارند . هر دو گروه ( قابله ها و دستیاران ) باید دوره آموزشی ببینند . در این میان با یک وسیله ارتباطی باید بتوااند درخواست کمک کرده و یا ارتباط تصویری با نزدیکترین مرکز پزشکی برقرار نمایند . این افراد حقوق ماهانه دریافت خواهند نمود .
در جاهایی که تلفن همراه جواب میدهد ، از این وسیله و در غیر اینصورت ، از تلفن همراه ماهواره ای برای برقراری ارتباط میتوان استفاده نمود .
در جاهایی که برق نیست . از یک شارژر خورشیدی میتوان استفاده نمود . این وسایل به همراه سایر لوازم و داروهای مجاز و بی ضرر ، باید در اختیار قابله ( و همدستش ) قرار گیرد . اگر سلول خورشیدی برای شارژ تلفن ، نیاز به نصب دارد ، باید در محل مناسب نصب و ازمایش گردد .
با ارتباط دائم میتوان اخبار بهداشتی روستا را دائما دریافت نمود . و همچنین کمکهای اطلاعاتی روزانه ارسال کرد . هر زمان لازم باششد ، امکان ارسال آمبولانس یا هلی کوپتر برای روستاها منطقی است . استفاده از امکانات روستاهای مجاور ، مانند وجود وسیله نقلیه نیز امکان پذیر خواهد گردید .
این افراد امروز نیز خدمات بهداشتی به مردم ارائه میکنند . ( معمولا مجانی ) اگر این افراد را دور هم جمع آوری نمائیم ، امکان افزایش خدمات ارائه شده به همه مردم فراهم خواهد آمد .
این خدمات را میتوان به کودکان و سایر افراد روستانیز تعمیم داد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر