وقتی از درون به اقتصاد ایران نگاه میکنیم ، توصیه ها و اتفاقات در کنار دیدگاه ها و دو گروه اصلاح طلب و اصول گرا را شاهد هستیم . اکثر انتخابات اخیر بر مبنای انتخاب بد به جای بدتر صورت گرفته و در اواخر دوره های ریاست جمهوری همه رئیس جمهوری ها تقریبا یک افزایش 3و نیم برابری نرخ تبدیل دلار به ریال را شاهد بوده ایم .
جدای از سلایق و گفته ها ، یک جریان یکنواخت اقتصادی در یک جو کاملا امنیتی ( به این معنی که همه چیز با اولویت قرار دادن مسائل امنیتی سنجیده میشود) پیش رفته . یک گروه خاص از ابتدا تا امروز بر سر قدرت بوده اند و در میان خود سمت ها و مناصب را تقسیم کرده اند . گاه بعضی از ایشان نسبتب ه بقیه جبهه گرفته و دوباره به دوستان قدیم خود بازگشته اند. در واقع مانند یک دیگ که نخود و لوبیاها به تدریج بالا و پائین میرود مشاهده شده اند . از خارج از دیگ کسی به دیگ وارد نشده است .
اما از دید بیرونی فراز و فرودهایی در اقتصاد مشاهده میشود. بعضی افراد که انتخاب شده اند باعث باز شدن درها شده و توانسته اند با جامعه خارج ارتباط برقرار کنند . بعضی دیگر نه بصورت تهدید برای جامعه جهانی خود نمایی کردند و موجب جبهه گیری جامعه جهانی شده اند ( مثل احمدی نژاد که همزمان باعث محبوبیت او در جوامع مسلمان به دلیل جبهه گیری شدید ضد اسرائیلی اش شد )
در این میان واقعیت نه این است و نه آن . اقتصاد کشور در اختیاز ذی نفعانی است که بسیاری از آنها در گروه های داخلی ایران هستند و یا با آنها ارتباط دارند . هر شخص یا گروهی محدوده عملکرد و فعالیتی دارد . این اواخر محدوده گروه ها با یکدیگر برخورد کرده و این تعارض با کدخدا منشی حل شده است . ( داستان کرباسچی و یا ال سی خیلی زیاد داخلی با نتیجه فرار خاوری و غیره .
از سوی دیگر بدهی بسیار زیاد بخش عمومی ( دولت و هیات حاکمه ) روی تولید ناخالص داخلی فشار آورده و کمر اقتصاد را خم نموده است . چه زمانی کمر اقتصاد روی این فشار فزاینده بشکند ، معلوم نیست . ( و البته اقتصاد دانان نیز در این خصوص صحبتی نمیکنند ) از سوی دیگر مکانیزم اقتصادی کشور روی رشد اقتصاد عمومی است و این فشار دائما بیشتر خواهد گردید . اما هر چیزی حدی دارد و دیر یا زود اقتصاد به حدود مرزی خود خواهد رسید . در آن صورت تورم فزاینده در کنار رکود شدید ( خیلی بیشتر از آنچیزی که شاهد بودیم ، شاید چیزی شبیه ونزوئلا )
تنها موردی که برای تداوم اقتصاد به نظر میرسد ، اصلاح ساختاری اقتصاد است که نیاز به جراحی دارد و برای اینکار اولا بیمار باید رضایت نامه را امضا کند ( مجلس برای اصلاح سیستم اقتصادی قانون تصویب کند ) ، در ثانی باید یک طبیب حاذق این کار را انجام دهد ( طبیب هم باید رضایت به جراحی بدهد – عواقب سختی در صورت موفقیت یا عدم موفقیت جراحی برای طبیب قابل پیش بینی است ) لوازم و تجهیزات و گروه جراحی فراهم باشد .
امید است که با کمترین هزینه برای کشورمان همه مشکلات اقتصادی داخلی و خارجی حل گردند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر