فرض کنید ایران در یک کشور دیگر مثلا سد بسازد . سرمایه این سد شامل سه بخش است . بخشی را ایران و بخشی را کشور مقصد و بخش سوم را میتوان از طریق فروش سهام از بازار هر یک از دو کشور تامین نمود.
حال اگر در توافق نامه درج گردد که مثلا 20% سود حاصله بصورت تساوی به همه اهالی کشور مقصد پرداخت گردد ، چه خواهد شد ؟
خود به خود یک پرداخت ماهانه یا سالانه به همه مردم کشور به اسم سد و همچنین به اسم کشور ما رقم خواهد خورد . این کار خود به خود یک جو روانی مثبتی برای کشور ایجاد میکند . از سوی دیگر بخصوص افرادی که دارای فقر بالا در آن کشورها هستند را تا حدود زیادی کمک خواهد کرد .
این نجات فقرا ارزش بخشش سودهای ظاهرا بیشتر را خواهد داشت . این نوعی سرمایه گذاری برای کشور است . همچنین از ابعاددیگر باعث رشد مادی و معنوی سایر کشورها میگردد. طبیعی است که کشورهای زیادی علقمند شوند با این روش با ما قرارداد کارهای عمرانی ببندند. این یعنی نوعی بازاریابی مثبت جهانی که توسط خود بزرگان جهانی امکان جذب و تبلیغ خواهد داشت .
سود حاصله برای همه افراد درگیر این کار چند جانبه خواهد بود . همه ذی نفعان در این فعالیتها سود برده و از مواهب رشد سالم بهره مند خواهند شد .
شاید کشورهای سریلانکا و تایلند در آسیا و موریتانی و زیمباوه در آفریقا و ارگوئه و کلمبیا در آمریکای جنوبی کشورهای مناسبی برای این گونه پروژه ها باشند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر