در سالهای گذشته مشاهده کردیم که چین در انزوا رشد کرده و هوشمندانه به چین امروزی تبدیل شده است . احتیاط شدید این کشور در بازیهای جهانی مثال زدنی است . این کشور به اتفاقات بیرونی بسیار بد بین است و همواره بدترین حالتها را میسنجد و از ریسک تا آنجا که امکان داشته باشد پرهیز میکند.
وقتی یک کشور با همه کشورهای جهان بازی میکند ( در فلسفه چینی یک داخل داریم و بقیه خارج هستند ) باید کم کم پیش برود .
در این زمان آمریکا به عنوان قدرت بزرگ جهانی ترجیح میدهد نقش های محدودی به چین به عنوان یک کنشگر بزرگ جهانی بدهد ، امری که چین حق خود میداند و بدست آوردن آن یکی از مراحل رشد توانمندی چین است .
به وضوح چین در مسیر اخذ قدرت مطلقه جهانی پیش میرود و در این مسیر آمریکا از برخورد مستقیم با آن خود را کنار میکشد . ظاهرا منافع آمریکا از دو حالت برخورد و یا تحمل و دادن امتیاز محدود ، حالت دوم را در بر دارد.
طبیعی است چین نیز این را میداند و بنابراین یک مرحله جدید برای خود تعریف میکند ، مرحله میانی آنجایی است که حد نهایی عقب نشینی آمریکا باشد .
از آنجا به بعد چین متوقف نخواهد شد و مسیر دیگری را خواهد پیمود. مسلما این انتخاب برخورد نظامی نیست . اما در آن روز توانمندیهای طرفین به گونه دیگری خواهد بود .
اهمیت سایر کشورها در جهان دموکراسی و حق رای معنا و مفهوم پیدا میکند و این دموکراسی امری غربی است . برای چین و چینی ها مخالفت تعدادی مهم نیست . گر چه کشورهای نزدیک به چین با یک " اخم چین طب خواهند کرد "
آنها اصلا در مقابل خواسته های چین مطرح نیستند . ارتباط تجاری شدید آنها با چین به راحتی میتواند آنها را به زانو درآورد. مشابه آن زمانی که همه این کشورها با آمریکا ارتباط تجاری داشتند و آمریکا میتوانست به ایشان فشار وارد کند.
امروز آمریکا عقب نشسته و چین به نوع دیگر در حال پر کردن جای آمریکا است .نقش چین در سیستم های بین المللی در حال پر رنگ شدن است . از سوی دیگر آنجا که نهادهای بین المللی به چین امکان قدرت گیری را ندهند ، چین نهادهای موازی ایجاد میکند ( این امر طبیعی است )
روز به روز کشورهای جهان به طرق گوناگون بیشتر به چین وابسته میشوند . همچنین هیچ کشوری نمیخواهد چین قدرت برتر جهان باشد . اما کشورهای جهان در بازی بین المللی که چین آغاز کرده چه میتوانند بکنند ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر