دیسک منظومه شمسی را در نظر آوریم . میتوانیم یک سفینه حامل تلسکوپ را به نوعی به بالای این دیسک بفرستیم که پس از طی مسافتی ( و زمانی مثلا صد ساله ) دوباره به سمت دیسک و خورشید بازگردد و مثل یک ستاره دنباله دار ، پس از گذشتن از نزدیکی خورشید ، دوباره از سوی دیگر دیسک خارج شده و مدار مشابهی را طی نماید . این تلسکوپ میتواند از بالا تصاویر و اطلاعات خوبی از منظومه شمسی ارائه داده و در فضای بین منظومه ای سفر نموده و شرایط سفر را برای ما ارسال نماید .
از سوی دیگر چون این تلسکوپها از منظومه شمسی بیرون هستند ، در شفافیت بهتری میتوانند جهان بیرون از منظومه شمسی را رصد نمایند .
اگر به فاصله زمانی مناسب ( مثلا پنجاه سال ) یک سفینه مشابه به سمت مقابل سفینه اول ارسال کنیم ، این دو سفینه با فاصله نیم سیکلی یکدیگر در دو سوی خورشید سفر خواهند نمود . و مطابق شرایط زمانی و مکانی اطلاعات خوبی از خورشید و جهان هستی را برای ما ارسال خواهند نمود.
عمر این سفینه ها چند صد سال خواهد بود و تیم هدایتگر و دریافت کننده اطلاعات این سفینه ها به موازات کسب اطلاعات از این مجموعه میتوانند به جمع آوری اطلاعات از شبکه های ماهواره ای و سفینه های مشابه که به مکانهای دیگر و موقعیتهای دیگر ارسال شده اند بپردازند .
در واقع نیازمند یک مجموعه کسب اطلاعات برای این روباتهای فضایی باشیم . چیزی که ناسا در ارسال روباتهای روی مریخ با آن مواجه شد . لزوما عمر روباتهای ارسالی برابر طول عملیات نیست . معمولا در شرایط آنجا این روباتها و سفینه ها و تجهیزات عمر بسیار بیشتری خواهند داشت .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر