یکی از روشهای توسعه ندادن کارهای زشت ، فراموش کردن آن کار و کسانی است که آن کار را انجام داده اند . مثلا همین گروه داعش را در نظر بگیریم . بزرگترین عامل تبلیغاتی این گروه " تمام خبرگزاریهای دنیا " میباشند .
بلی تمام خبرگزاریهای دنیا در خصوص آنها اخبار پخش میکنند و این همان چیزی است که آنها میخواهند . به این طریق افراد مورد نیاز خود را از سرتاسر جهان جذب میکنند . داعش هیچوقت نمیتوانست بدون استفاده از همه خبرگزاریها به این حد موفق عمل کند .
موارد مشابه زیادی است که توجه رسانه ای و حتی فکر کردن به آنها موجب ضرر فردی یا جمعی میگردد .
داستان آپارتاید را در نظر بگیریم . سفید پوستان نزاد برتر بودند . چیزی شبیه آلمان نازی و همه رنگین پوستان شهرونددرجه دو و سه به شمار میرفتتند !
قتل و انواع سوء استفاده از رنگین پوستان عرف جامعه بود ، اما پس از فروپاشی آپارتاید اگر سیاهان میخواستند انتقام بگیرند پایه های اقتصاد و کشور از هم میپاشید .
امروز همان سفید پوستان مملکت را اداره میکنند و اقتصاد را میچرخانند . دارائیها را تحت کنترل دارند و الی آخر . مردم نیز خوشحالند که مجلس قانون گذاری و رئیس جمهور سیاه ( و البته دموکراتیک ) دارند .
اگر آنها میخواستند فجایع قتل عامها و کشتار زنها و بچه ها را به یاد آورند ، امروز نمیتوانستند در همین حد که زندگی و اقتصاد دارند – ثبات داشته باشند .
گاهی بهتر است آدمها فراموش کنند . مردم لهستان امروز چه میتوانند بکنند با قتل عام ورشو توسط آلمان نازی ؟ عذر خواهی آلمانها دردی را دوا نمیکند و عوامل فاجعه نیز از بین رفته اند . حتی داعشیها را در نظر بگیریم . زنان برده آزاد شده چه باید بکنند ؟ قتل همه داعشیها درد و رنج آنها را تسکین نخواهد داد . شاید برای جلوگیری از اقدامات مشابه بعدی بتواند تا حدی جلوی فجایع بعدی را بگیرد . اما آنها که صدمه دیده اند ، هیچ عامل بهبودی نخواهند داشت .
جز این که فراموش کنند .
و این خود تنبیه بزرگی است برای کسانی که میخواهند به هر طریق جاودانه شوند . حتی در بدی .
این فراموشی با تنبیه و دفاع عوامل بد منافاتی ندارد .
گاهی جامعه هم مثل انسانها نیاز دارد بعضی وقایع نا مبارک را فراموش کند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر