مدیریت فرودگاه ، امری اقتصادی است . تعیین
میزان درآمد و کاهش هزینه از طرفی و ارائه خدمات بهینه از سوی دیگر وظیفه مدیران
یک واحد اقتصادی است . اما آیا در " فرودگاه های کشور " این امر مد نظر
است ؟ مسلما خیر .
متاسفانه فرودگاه ها و بنادر و بسیاری از مراکز
انحصاری خدماتی ( مثل پایانه ها ی بار و مسافر ) بصورت اقتصادی مدیریت نمیشوند .
یکی از را های کم کردن هزینه ها ، کاهش نیروی
انسانی است . استفاده از تکنولوژی ( مثلا برای تمیز کردن محوطه ها و غیره ) از
دیگر پارامترهای مدیریت است . یکی از موارد مهم اداره کردن یک واحد اقتصادی "
پاسخ گو " بودن مدیریت است . مدیریت باید برنامه ها و میزان پیشرفت آنرا برای
" ذی نفعان " پروژه مشخص نمایند بخصوص " اعضای هیئت مدیره "
که در مورد موسسات خدماتی انحصاری عمومی " کل جامعه " است .
در واقع مردم یک شهر " سهامدار "
فرودگاه - پایانه ها – بنادر و سایر اماکن
همومی هستند . طبیعی است که شهرداریها میتوانند به عنوان نماینده مردم سوال کننده
از این اماکن باشند .
اما با فاصله گرفتن صاحب اصلی " دارائیها
" از خود " دارائی " مدیریت و حساسیت روی " دارائیها "
کم میشود . برای مدیریت بهتر این اماکن باید این فاصله ها را کاهش داد . یکی از
روشهای کاهش این فاصله ، تقسیم سهام این موسسات در بین مردم شهرها میباشد .
این سهام ها میتواند توسط مردم خرید و فروش گردد
. به این وسیله تمام این موسسات بصورت یک موسسه پاسخگو نمایش خواهند یافت . طبیعی
است برای این که مدیریت این واحدها انحصاری نگردد ، باید ترفندهائی اندیشیده شود ،
مثلا تخصیص حداکثر سهام ممکن برای هر فرد یا تعیین بخشی از اعضای هیئت مدیره توسط
" شورای شهر " و از این قبیل موارد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر