در حرمت غنا سخن زیاد گفته شده است . طبیعی است
که انچه انسان را از یاد خدا غافل نماید به مناسبت " سکاری" ذهن را
مشغول نماید " حرام " است .
از سوی دیگر این " غنا " در هر سخن و
متنی مصداق دارد . هر مورد برای افراد مختلف حکم مختلفی دارد . یک " آوائی
" برای کسی " غنا " محسوب میگردد ، چون او را از حال توجه به
خداوند دور میکند . همان " آوا " میتواند شخص دیگری را به یاد خداوند
انداخته و حال بندگی را ازدیاد بخشد .
نمونه عجیب آن را در بعضی افراد شاهد هستیم .
شبکه های مختلف تلوزیون در زمان اذان همگی " اذان " پخش میکنند . هریک
با صدای یکی از موذنین معروف . گروهی هستند که زمان پخش اذان ، مشغول شنیدن و توجه
به ذکر خداوند نیستند . آنها از یک کانال به دیگری رفته تا صدای موذنین بهتر را
پیدا کنند .
در واقع آنها " اذان " را نمیشنوند .
به دنبال " صدای خوش " هستند . اگر این افراد به " اذان "
توجه میکردند ، موذن را فراموش میکردند .
نقل است هر کس آئینه بیند " کافر "
است . هر کس تصویر درون آئینه را با آئینه ببیند " مشرک " است . و هر کس تصویر را ببیند موحد است .
به عبارتی هر کس توجه به ذات حق داشته باشد موحد
است . هر کس به اسم و ذات توجه نماید مشرک است و هر کس به اسم توجه نماید کافر است
.
این امر را در قالب های مختلف میتوان بیان نمود
. ولی منظور یکی است و آن توجه به اصل است و جائی که " وجه الله " حاضر میشود ، نپرداختن به غیر آن . ( در
اینجا وجهه الهی " اذان " است )
این مورد را در تلاوت قرآن نیز مشاهده میکنیم .
زمان پخش آیات الهی گروهی در شبکه های مختلف به دنبال نوع خاصی از تلاوت و یا صدای
بهتر هستند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر