حداکثر کاری که میتوان برای آنها انجام داد چیست ؟ یک واحد مسکونی متراژ پائین در یک گوشه شهر بزرگ به آنها داد . یا آنها را بدهکار کرد ( با سوبسید دولتی پول خانه را پس بدهند ) و یا اجاره بلند مدت و ارزان .
باید در آن شهر بزرگ تلاش بی امان کنند تا حداقل معیشت را بدست آورند ، یا به ایشان آن حداقل معیشت را بصورت صدقه و رایگان واگذار نمود .
در این حالت ایده آل بچه هائی بزرگ میشوند در انتهای فقیر شهر که باید گلیم خود را از آب بیرون بکشند . در گردونه رقابت تحصیلی و اشتغالی شهری کماکان در انتهای جدول قرار دارند و به عبارت دیگر " بیشترین بخشش و حمایتها به فقر ممتد چند نسلی تبدیل میشود "
خیلی بهتر است که این خانواده ها را به روستاها ببریم . در آنجا هزینه زندگی خیلی کمتر از شهرها است . امروزه آموزش و امکانات ارتباطی و بهداشتی تقریبا به اندازه شهرها در آنجا موجود است . ضمناین که محیط سالمتر است ( از لحاظ اجتماعی و البته طبیعت )
در آن محیط امکان نگاه داشتن چند حیوان خانگی تا حدود زیادی ضمن سرگرمی اعضای خانواده ، تامین کننده پروتئین و سایر نیازمندیهای خانواده میتواند باشد . در روستا امکان فعالیتهای اقتصادی با سایر روستائیان در خصوص صنایع دستی و غیره امکانپذیر است . ضمن این که اگر لازم باشد دولت هزینه کامل زندگی این افراد را فراهم کند نیز هزینه ها در روستا بسیار کمتر است . حمایتهای خانوادگی و طایفه ای نیز در روستاها بیشتر امکان وقوع میابد .
درشهرها نیز از یکی از معضلات مهم خود که وجود افراد آسیب پذیر است نجات میابند . افراد آسیب پذیر مستعد " جرم و جنایت " هستند . انواع معضلات فقر و شهر نشینی در بین این شهر نشینان فقیر محتمل است . معایب و سایر مزایای این کار باید توسط اساتید فن بررسی و اطلاع رسانی گردد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر