در تکنولوژی فعلی ژنراتورها را در زمان هماهنگی با شبکه وارد شبکه میکنند . در این حالت تلفات در لحظه اتصال صفر است . در زمان کوتاهی ژنراتور خود را با شبکه هماهنگ میکند و با کمترین خطا به شارژ شبکه میپردازد .
با تعداد معدودی ژنراتور , تلفات ناچیز است , اما زمانی که تعداد ژنراتورها زیاد شود و نقش هر ژنراتور در شبکه کم شود , شبکه برق با ورود یک ژنراتور انعطاف نشان نمیدهد و باعث ایجاد تلفات دائمی در ژنراتور می‌گردد .
با زیاد شدن ژنراتورها این تلفات زیاد خواهد شد و اصلاح این عیب در حد تولید یک نیروگاه برق به شبکه وارد خواهد کرد .
یکی از راه های ممکن استفاده از تکنولوژی الکترونیک توان بالا است .
با این روش عملا تلفات صفر خواهد بود و یک سیگنال کوچک از شبکه وارد سیستم شده و انرژی نیروگاه روی آن سیگنال سوار و به شبکه وارد می‌گردد .
راه های دیگری نیز وجود دارد که حسب مورد توان و مصرف محلی میتوان حالت بهینه برای انتقال انرژی به شبکه طراحی و اجرا نمود .
با توجه به اتصال شبکه برق کشورها و قاره ها لزوم اصلاح این تکنولوژی بیش از پیش آشکار می‌گردد .
با تعداد معدودی ژنراتور , تلفات ناچیز است , اما زمانی که تعداد ژنراتورها زیاد شود و نقش هر ژنراتور در شبکه کم شود , شبکه برق با ورود یک ژنراتور انعطاف نشان نمیدهد و باعث ایجاد تلفات دائمی در ژنراتور می‌گردد .
با زیاد شدن ژنراتورها این تلفات زیاد خواهد شد و اصلاح این عیب در حد تولید یک نیروگاه برق به شبکه وارد خواهد کرد .
یکی از راه های ممکن استفاده از تکنولوژی الکترونیک توان بالا است .
با این روش عملا تلفات صفر خواهد بود و یک سیگنال کوچک از شبکه وارد سیستم شده و انرژی نیروگاه روی آن سیگنال سوار و به شبکه وارد می‌گردد .
راه های دیگری نیز وجود دارد که حسب مورد توان و مصرف محلی میتوان حالت بهینه برای انتقال انرژی به شبکه طراحی و اجرا نمود .
با توجه به اتصال شبکه برق کشورها و قاره ها لزوم اصلاح این تکنولوژی بیش از پیش آشکار می‌گردد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر