یک تجربه و استفاده از آن برای انتقال بار و مسافر به لایه های بالای جو

دو ساعت و نیم طول کشید تا بالن موفق شد یک چترباز و کپسول محافظ او را به ارتفاع 120 هزار پائی ( یا 36 و نیم کیلومتری ) بالا ببرد .

امروزه برای بردن ارزان توریست و بار به ایستگاه فضائی ، مسابقه ای بین شرکتهای مختلف برقرار است . این شرکتها سعی میکنند که با سالم نشاندن بخش اول موشک ، در بخشی از هزینه ها صرفه جوئی نمایند .

بخشی که سالم بازگشته ، این موشکها را حدود 33 کیلومتر بالا برده است . کاری که یک بالن میتوانست انجام دهد . خود این بالن نیز قابل بازیافت بود . همانطور که کپسول و بالن به زمین بازگردانده شد . برای سفرهای تکراری ، حتی گاز درون بالن نیز قابل بازیافت است .

میتوان از این تکنولوژی برای ارسال بار و مسافر به لایه های بالای جو استفاده نمود . آنجا که حد نهایت بالن است ، محموله از مجموعه بالن میتواند جدا شود و با سوخت موشکی به راه خود ادامه دهد و بالن و متعلقات به سلامت به سطح زمین بازگردند .

بیشترین میزان سوخت در همین لایه های پائین جو مصرف میگردد . تراکم جو و مانع بودن آن در مقابل حرکت اجسام با سرعت زیاد ، باعث میگردد که سوخت اولیه موشکها بخش بزرگی از کل سوخت مصرفی را شامل گردد .

همچنین پرتاب از ارتفاع زیاد باعث میگردد که تا حدود زیادی در هزینه های ساخت ایستگاه زمینی صرفه جویی صورت گیرد . برای بازگشت بخشهای بالائی سفینه ها نیز تکنولوژی شاتلهای فضائی موجود است . با به روز آوری تکنولوژی 50 سال پیش میتوان هزینه و ایمنی بازگشت شاتلها را تا حدود زیادی بهبود بخشید .