در گذشته افراد فامیل در نزدیکی یکدیگر زندگی میکردند و در طی زندگی تجارب ، احساسات و علایق مشترک بین ایشان پدید می آمد . اما زندگی در شهرها ، بخصوص شهرهای بزرگ این موهبت را از ما گرفته است .
امروز در تماسهای افراد فامیل چه مشاهده میکنیم . من چطورم ، تو چطوری ؟
افراد فامیل ، حتی اگر دو طرف علاقه مند باشند بیشتر از هم بدانند و بگویند ، با هم احساس مشترکی را تجربه نکرده اند . و بعد از تکرار تعدادی وقایع و تعریف آنها ، بدلیل عدم احساس مشترک ، دو طرف از نظر عاطفی نیز از یکدیگر دور میشوند . و این همان چیزی است که امروز مشاهده میکنیم .
راه حل ساده ولی اجرای آن بسیار مشکل است . لزوم کنار هم بودن افراد فامیل و تجربه زندگی مشترک و احساسات مشترک . این امر به طور طبیعی حمایت فامیلی را برای بشر فراهم میکند و بشر را در این جنگل ساختمانها از تنهائی و قبیله نداشتن نجات میدهد .
با توجه به وضعیت انفجار اطلاعات و علائق بسیار متنوع افراد بشر چگونه میشود مردم را کنار هم نگاه داشت تا از این موهبت خدا دادی بهره مند گردند ؟
جامعه شناسان و طراحان جامعه باید به این امر پاسخ دهند . اگر برای همه مردم نشود این کار را کرد ، شاید بتوان برای قشر بزرگی از مردم این برنامه را فراهم کرد .
بشر ازاد است . بنابراین خارج شدن از این مزایا و عاطفه های فامیلی نیز باید آزاد باشد . اما اگر کسی خواست ( که اکثر مردم طبیعتا و به طور غریزی میخواهند ) باید این امکان برای همه فراهم باشد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر