آیا خداوند تازه خالق شده یا از اول وجودش خالق بوده ؟ عمر عالم چقدر است ؟

طبیعی است که خداوند از اول بوده و از اول خالق بوده و جهان را از اول خلق کرده است . بنابراین تصور داشتن عمر محدود برای جهان ( مخلوق ) امری غلط است . از طرفی با دامنه دید محدود (حدود سیزده میلیارد سال نوری) در فضای جهانی آنچه در آنسوی آن است دیده نمیشود . تصور این که دنیا همین چیزی است که ما میبینیم نیز امری عجیب نیست ، اما عقل انسان از دامنه دید او فراتر است . درک میکنیم که جهان باید عمر بسیار بیشتری داشته باشد . اصولا لزوما نیازی نیست که ما انتهای جهان را ببینیم . این که نمیتوانیم انتهای عالم را ببینیم نیز خود یک پارامتر منطقی و قابل قبول است .

تصور زمین محوری در جهان سناریوی علمی را کلید زد . امروز عمر محدود جهان نیز سناریوی دیگری را رقم زده است . بشر با آزمایش نیز میتواند پی ببرد که لزوما همه دنیا این چیزی که دیده میشود نیست .

از طرفی اینطور نیست که اگر خداونددیروز خالق بوده ، امروز خالق نباشد . خدا فردا هم خالق خواهد بود . در همه جنبه های خلقتی ( از ریز تا درشت )

پس اگر یک بیگ بنگ ، روزی آغاز شده باشد ( روز الست ) این اتفاق نباید متوقف شود . دائما باید این آتشفشان خلقت شعله ور باشد . اگر پیدایش حیات در لحظه ای افاق افتاده ، دائما باید این اتفاق تکرار گردد . ( حداقل در یک جای جهان هستی ) و این سخن را برای همه جنبه های خلقت میتوان بیان کرد .

بنابراین جایگاه ما در عالم خلقت مشخص خواهد بود . زمین یک نقطه از عالم است که منحصر به فرد نیست . اما هدف از خلقت رشد بشر است ، تا کجا ؟ لزوما تا بالاترین حدود " بشریت " و این بشریت داشتن ها نیست . آن چیزی است که در انسانیت انسان اتفاق می افتد . و میبینیم که دانشمندان ما این جنبه انسانی را در طول تاریخ در حال رشد دیده اند . فیزیک دانها میتوانند توضیح دهند که چگونه هر کهکشان حلقه حیات ستارگان را تکمیل میکند .  گازها از سیاهچاله ها به فواصل دور پرتاب شده و آنها ستارگان جدید را میسازند و ستارگان پس از طی عمر خود به سمت سیاهچاله سقوط کرده و دوباره تبدیل به گاز شده و این گازها به اطراف پراکنده شده و چرخه پیدایش ستارگان را تکمیل میکنند .

بنابراین عمر کهکشانها لزوما محدود نیست . عمر کهکشانها میتواند خیلی بیشتر از اندازه " افق دید" ( چیزی حدود سیزده میلیارد سال نوری ) را داشته باشد .