محققین میگویند که یافته های جدید از همزیستی و
ارتباط سببی بین نائاندرتالها و بشر اولیه حکایت دارد . زمان این ارتباط سببی حدود
صد هزار سال پیش است !
اگر بشریت تا صد هزار سال بعد دوام بیاورد و پس
از آن گونه بشر از بین برود ، بشریت روی زمین چیزی حدود 200 هزار سال زندگی کرده
است .این فاصله مشخص میکند که اگر موجوداتی درطی این 200 هزار سال از وجود موجودات
هوشمند در زمین اطلاع یافته باشند و تصمیم به این ارتباط گرفته باشند و توان آنرا
هم داشته باشند ، از زمان حرکت تا رسیدن به حیاط بشری فقط 200 هزار سال فرصت دارند
. اگر رسیدن این اطلاعات را نیز به ایشان مد نظر قرار دهیم یعنی :
اگر اطلاعات بشر 100 هزار سال پیش امروز به
موجودات هوشمند رسیده باشد ( در فاصله " صد هزر سال نوری " زمین ) آنها
برای این که بشر هوشمند را ببینند ، فقط 100 هزار سال فرصت دارند . ( یعنی
نمیتوانند به زمین بیایند ، فقط با یک سیگنال میتوانند وجود خود را به ما اطلاع
داده باشند . آن نیز در 100 هزار سال بعد به زمین خواهد رسید )
این فاصله بخش کوچکی از کهکشان راه شیری را مشخص
خواهدکرد .
یعنی برای جستجوی زندگی هوشمند که امکان تماس (
اطلاعاتی ) با ما داشته باشند ، نمیتوان به همه جهان نگاه کرد . حداکثر باید در
کهکشان خودمان دنبال موجودات هوشمند بگردیم .
با توجه به روابط امکان وجود هوش پیشرفته در
سایر سیارات ، به نظر نمیرسد که ما بتوانیم با موجودات هوشمند غیر زمینی ارتباط
برقرار کنیم . و اگر این ارتباط برقرار شد ، امکان رفت و آمد با سرعت نزدیک نور ( فعلا
که امکانپذیر نیست ، در آینده اگر به تکنولوژی آن برسیم ) به آنها را نخواهیم داشت
. در واقع عمر بشری برای این سفرها کوتاه است .
این که ما محدود به زندگی روی زمین خودمان هستیم
، درسی به ما میدهد و آن این است که با این حیات زمینی خودمان باید دستاوردهائی
داشته باشیم که هنوز به آن نرسیده ایم . آن چه میتواند باشد ؟ اندیشمندان باید
بررسی و تحقیق و آنرا مشخص نمایند .
آینده بقای ما در آسمانها نیست ( گر چه فیلمهای
تخیلی آن جذاب باشد ) ما باید روی زمین خودمان کارهائی انجام دهیم و ادامه زندگی
داشته باشیم .
( بخش مسکونی
کهکشانها نیز محدوده کوچکتری را برای بررسی در اختیار ما میگذارد )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر